Inpakken...

Nou, we zijn druk aan het inpakken. Het is allemaal wel relaxter dan de heenweg, maar toch is het weer spannend. Het inpakken niet, maar alles eromheen: regeldingen, kadootjes kopen, Fabian en ik die ziek waren/zijn, Fabian die door al het gedoe het erg moeilijk heeft en niet luisterd...

Nog een paar Fabian uitspraken:

Wat wil je later worden, Fabian? Fabian: ".......... nou gewoon Fabian."

Fabian: "Morgen ga ik taxeren (=trakteren)."

Boeddistisch mediteren

Afgelopen weekend was ik op een boeddhistisch meditatieweekend in Zürich (Zwitserland). Zoals sommigen wel weten ben ik erg geïnteresseerd in het boeddhisme en door af en toe (dit was de 2e keer) op een weekend te gaan, hoop ik mij wat verder hierin te kunnen verdiepen.

Het weekend werd georganiseerd door het Vajradhara centrum; een tak van het tibetaanse Kadampa-boeddhisme. Hoewel ik erg veel aan het weekend gehad heb, ligt deze stroming niet zo in mijn straatje. Het is een stroming met veel rituelen en het aanbidden van verschillende boeddha's en goden. Voor mij is boeddhisme geen godsdienst maar meer een manier van leven. Maar het was erg verrijkend om dit een keer meegemaakt te hebben.

Martijn heeft thuis op de kinders gepast. Dat was ook wel een beetje spannend, omdat Suzanne erg aan me leek te hangen laatste tijd. Ze heeft me duidelijk gemist, maar alles ging heel erg goed. Wel heeft ze me na thuiskomst zeker 10 minuten zitten bekijken. Zonder te lachen, gewoon een beetje verwonderd zitten kijken. Alsof ze het gek vond dat ik ineens weer terug was.

Aftellen begonnen...

We weten het nog niet 100% zeker, maar we kunnen er vanuit gaan dat we eerder terug komen dan eind Februari. We hebben gisteren te horen gekregen dat we naar aller waarschijnlijkheid al met de kerst verhuizen...

Het is hier vrij hard aangekomen. Ik had het er gisteren even erg moeilijk mee. Vooral dat het allemaal dan weer zo plotseling komt. We hadden ons erop ingesteld de winter hier nog door te brengen. Ik keek er erg naar uit om lekker te gaan sleeen en misschien een keer te gaan langlaufen. Ten volle genieten van alle december-feestelijkheden die op school worden georganiseerd. Nu ziet het er dus naar uit dat we december in de verhuisstress zitten. Het afscheid van de Bodensee voelt nu al als het verlies van een goede vriend en Fabian zal de Waldkindergarten erg missen. Hij is daar helemaal op zijn plek! Maar goed, hopelijk komen we snel terug!

Natuurlijk kijken we ook wel uit naar dingen in Nederland. Indonesisch eten bijvoorbeeld en het strand, ons eigen bedje, bank en mijn eigen potten en pannen. Al onze vrienden weer zien en Muisje Poes. Maar je kunt wel stellen dat we hier een heel fijn jaar hebben meegemaakt en een schat aan ervaringen rijker zijn.

Deel 3 in Fabian-uitspraken

De afgelopen week zei Fabian niet gewoon sorry meer, maar voegde daar aldoor 'kong' aan toe.'Hij bleef maar 'sorry-kong' zeggen en wij bleven ons afvragen waar dat nou vandaan kwam.
Vandaag ging dan eindelijk het lichtje branden... Het Duitse Entschuldigung wordt hier als 'tschuldigung' uitgesproken. Daar maakte Fabian 'sorrygung' van.
Geen kong, maar gung...

Nog een liedje van Fabian!

Piraten uit Spanje weer aan
Met brillen op
drinken zoete melk met room...

Wie het weet mag het zeggen...

We hebben nog een raadseltje voor jullie. Uit welke liedjes komen de volgende regels:

"Langzame leven in de Sloria."


"... Klappen met een zier"

Fabian weet soms de woorden niet helemaal en verzint dan gewoon maar wat. hihi!

Vooroordelen!

Medeleeuwse markt in Meersburg

Soms worden vooroordelen die je al lang vergeten was, toch nog even bevestigd. Soms wordt een bevestigd vooroordeel weer onderuit gehaald...

Op zich kunnen Duitsers behoorlijk 'gründlich' zijn, maar wij vonden het allemaal nogal meevallen. Totdat ik eergisteren bij de huidarts kwam voor de allergietest. De assistente gaf me de normale trits formulieren om in te vullen, o.a. voor de zoveelste keer een formulier dat we niet in Duitsland zijn om misbruik te maken van de Duitse gezondheidsinstellingen en een formulier waarop je je paspoort nummers moet invullen. Maar ojee, ik was mijn paspoort vergeten. Ze wilden me onverrichter zake naar huis sturen en een nieuwe afspraak laten maken.
Ik opperde nog dat ik strak de benodigde nummers door kon bellen, zo hadden we het bij de kinderarts ook gedaan. Waarop ze keihard zei:
"Dan maakt u van mij een crimineel!" Huh?!?!?
Na druk overleg werd besloten dat ik bij de arts mocht komen, maar dan moest ik wel diezelfde middag of UITERLIJK morgen, ja UITERLIJK!!!! morgen mijn paspoort komen laten zien. (Het was in Überlingen, zo'n 20 minuten rijden van hier. Fabian was uit spelen, Suzanne had ik maar meegenomen). 45 minuten na de afgesproken tijd werd ik eindelijk binnen geroepen. Voor de derde keer uitgelegd dat ik voor een allergietest kwam, zei hij, dat hij dat nu niet kon doen, omdat ik geen paspoort kon laten zien. GRRRRRR!
... Hij kon het alleen doen als ik als particulier te boek kwam te staan en het zelf voorschoot (volgens mij bedoelde hij dat ik het ter plekke moest betalen.) Zeg dat dan meteen, what's the problem!
Allergietest gedaan, duurde 20 minuten. Arme Suzanne had het helemaal gehad. Geen allergie.
Aan de ene kant fijn, aan de andere kant was het ook wel fijn als we iets hadden om aan te werken om eindelijk van die eeuwige keelontstekingen af te zijn...
Na de test werd ik door een andere assistente naar buiten geleid die me de rekening gaf en zei: "U schrijft het geld zeker over?!"
"Ehhhh, ja hoor ik schrijf het over!" Ik had allang gezien dat ik niet genoeg geld in mijn portemonnee had zitten en zat al koortsachtig te verzinnen wat ik moest doen als ik niet kon pinnen.

***Verjaardagsmuffins bakken

Aan de andere kant heb je van die vooroordelen waar je allang aan gewend was. Elke ochtend 'moeten' Fabian en ik alle juffen (dat zijn er nu 3 i.v.m. stagiaire) een handje geven en dan "Guten Morgen Frau ..." zeggen en dan zeggen ze ook "Guten Morgen Frau T." terug. Bij het afhalen herhaalt zich dan het hele ritueel. Ik was ervan overtuigd dat het een Duits DING was, totdat ik gisteren Andrea tegenkwam, wiens dochtertje deze week begonnen is. Wat ik nou van dat handjeschudden vond. Zij vond het toch wel een beetje overdreven. Ze moest erg lachen dat ik dacht dat dat iets duits was!

Zo zie je maar weer... vooroordelen kunnen je aardig in de maling nemen.

Snelle aanpak!

Vanochtend maar weer eens naar de huisarts geweest. Sinds een paar maanden heb ik weer regelmatig last van mijn keel en zit er een grote gele blaar. Ik voel me ook weer wat vermoeider.
De dokter liet er geen gras over groeien. Na geconstateerd te hebben dat er inderdaad weer een flinke ontsteking zit, heeft ze meteen een uitstrijkje van mijn keel gemaakt (da's geen pretje!), bloed geprikt en een doorverwijzing gegeven voor een huidarts om te onderzoeken of ik geen huisstofmijtallergie heb. Dat laatste vermoedden we de laatste weken een beetje, omdat ik telkens na het schoonmaken en beddenverschonen meer last had.

Dinsdag krijg ik als het goed is de uitslag. Het zou niet leuk zijn als de test positief zou zijn, maar het zou wel heel veel verklaren en kunnen we actie ondernemen. Het verklaart in ieder geval waarom ik me zo vaak moe en verkouwig voel.

Der Winter ist da!

Lekker schommelen met mamma!

De winter is begonnen! Binnen een week zijn we van een graad of 20 naar 5 graden gegaan. We hebben zelfs al de eerste sneeuw gehad. Dat is wel even doorbijten! Het lange ondergoed en maillots voor Fabian zijn besteld maar nog niet binnen... 's Ochtends moet de druk gekrabd worden.

Fabian draagt de laatste paar weken geen luiers meer! We zijn ontzettend trots op hem. 's Nachts gaat het nog heel af en toe mis, maar meestal gaat het wel goed.

Vanochtend hebben we op school lantaarns geknutseld voor de sint Maarten optocht.

Zaterdag ben ik met Fabian naar een middeleeuwse markt in Meersburg geweest. Er liepen heel veel ridders rond en Fabian vond het helemaal te gek! Later zet ik nog wel een paar foto's op de blog.

Hieronder nog een paar foto's van het Sauschwäntzle. Een stoomtreintje in het Zwartewoud. We zijn daar met Sven en Regina heen geweest.

Liedjes zingen op de ouderavond!

De waldkindergarten

Onze eerste ouderavond was een feit! En zoals je dat nog doet als je kind net op de kleuterschool zit: Je huurt een babysitter en gaat samen. De bijeenkomst was in de blokhut in het bos. We zijn er door het donkere bos naartoe gelopen. Heel apart zo'n avond, want we begonnen en eindigden met liedjes zingen. Juf R. op de gitaar en bij één nummer werden zelfs de ritmestokjes uitgedeeld!

Ons bosmannetje

Naast een aantal algemene zaken werd ook uitvoerig ingegaan op wat voor kleding de kinderen nu aan moesten. Een muts was nu toch echt wel noodzakelijk. In Nederland zou het nog niet eens bij ons opkomen om de mutsen uit de kast te halen!

Op de terugweg was het bos pas echt donker en moesten we de zaklamp de hele weg aan laten.

Mooie reklame voor zootjes slofjes!

Suzanne begint eindelijk een beetje over haar kiezen-business heen te komen. Ze slaapt nog wel veel, maar ze begint weer wat vrolijker te worden. Het is ook niet niks 4 kiezen in 3 weken...

Onze moppedijn

Dan in het kader van: "Missen we al wat?"...
Als ik diep diep nadenk... kom ik niet verder dan de HEMA en de Blokker! Om heel eerlijk te zijn, zijn we stilletjes de mogelijkheden aan het onderzoeken om te kijken of we na Herschel (de satelliet waar Tijn aan werkt) weer terug te komen naar de Bodensee.

Wat Nederland mist, is een fantastisch blad als:"Die Moderne Hausfrau"! ;)))

Wat ons de laatste weken aan de Duitsers is opgevallen, hoe omslachtig het is om ze uit te nodigen voor een verjaardagsfeestje. Een gezin dat we hadden uitgenodigd van de badminton, wist vrijdag avond nog niet of ze zondag langs zouden komen. Ze zouden bellen. Zondag middag hadden we geen belletje gehad, dus Tijn en Fabian besloten een eindje te gaan wandelen. Toen ze op het punt stonden te vertrekken, kwamen ze toch nog langs. Ook uitnodiging van de buren bleef lang in het vage zweven....

Suzanne heeft haar eerste ...

...STAPJES GEZET! Ze heeft even op (verjaardags)publiek gewacht!

Ze krijgt er ook weer kiezen bij. Dat is wel een hele zware bevalling.

Fabian 3 jaar hiepperdepiep!

Hoeraaaaaa!

Een dagje Waldkindergarten

Om half acht stappen we hier de deur uit. De kinders in de fietskar. Het kan al behoorlijk fris zijn, zo 's ochtends vroeg. We lopen de straat uit die haaks op onze woning staat, langs weiden en boomgaarden. Aan het eind gaan we links af; de weg naar het bos. Na het tunneltje begint het bos pas echt en moeten we zo'n 200 meter klimmen. Boven op de heuvel is de Kindergarten, maar de juffen wachten een stukje naar beneden, bij de slagboom. Met de auto's mag je namelijk het bos niet in. Tijdens het wachten, wordt er al druk gespeeld en van alles ontdekt.
Als de meeste kindjes er zijn en het is tijd, lopen ze met zijn allen naar boven, naar de houten blokhut, die verscholen tussen de bomen ligt. De juffen dragen een grote jerrycan met water, om later handjes mee te wassen.
Bij de hut worden snel de rugzakken opgehangen en alle handdoekjes op de waslijn gehangen. En dan snel spelen. Met emmer en schep worden gaten gemaakt. Met blaadjes, aarde en water uit de regenton worden hexensoepjes gebrouwen, of verf om bomen mee te verven. Een takje van een grove den is een prima kwast om mee te schilderen. De wat grotere kinderen spelen in de jagershut, of klimmen in een van de bomen. Als er kinderen willen kleuren, worden tafels en stoelen buiten gezet.
Alleen bij slecht weer wordt er binnen gespeeld. De hut wordt verlicht door LED-lampjes die op een accu zijn aangesloten. Als het koud wordt, wordt in de houtkachel hout uit het omliggende bos gestookt. (Ik heb al een aantal keren brandhout gezaagd!) Binnen hebben ze mandjes met kralen, slakkenhuizen, houtjes etc. om mee te spelen. Een werkbank om te zagen, blokken hout en een verkleedkist. Natuurlijk kan ook hier weer geknutseld en gekleurd worden.
Om tien uur houden ze 'Morgenkreis'. Bij mooi weer uiteraard buiten! Ze zingen samen liedjes en doen versjes en daarna eten ze hun Frühstück, dat ze van thuis meekrijgen. Als ze de boterhammetjes op hebben gaan ze weer spelen.
Op maandag hebben ze meestal wandeldag en trekken ze met de kinderen een hele ochtend het het bos in. Dan plukken ze bessen, verzamelen noten, mos, slakkenhuizen etc etc etc. en beleven volop avonturen.
Voordat ze naar huis gaan, gaan ze nog een keer dingen in de kring doen. Dan is het netjes in de rij staan, om weer terug te marcheren naar het ophaalpunt. Meestal vang ik Fabian al bovenaan op en wandelen we terug naar huis. Onderweg gaan we vaak nog even op strooptocht door de natuur. We plukken bramen en vlierbessen of verzamelen walnoten. Ook moeten we altijd even wat tijd doorbrengen bij de 'spingbonen', die soms al bij de kleinste aanraking in het wilde weg exploderen.
En wat vraagt Fabian dan vaak als we thuis zijn?!?!?!?

"Mamma, mag ik nog even buiten spelen!"

Suzanne 1 jaar!!!!

Voor je het weet, rijdt ze op haar brommer weg!

Onze fotomodellen!

Da's nou ook toevallig!

Fabian heeft drie dagen Waldkindergarten achter de rug en vindt het helemaal super. Hij is alleen wel bek af. Gisteren hebben we hem een dagje thuis gehouden en was hij behoorlijk vervelend. Vandaag ging het weer een stuk beter en is hij voor het eerst alleen gebleven. Hij moet nog wel erg wennen dat er geen speelgoed is. Ze hebben alleen een paar emmers, schepjes en wat pannetjes. Voor de rest moeten ze het doen met wat ze in het bos vinden.
Hij wil wel heel de tijd met het gereedschap spelen, maar dat mag hij nog niet alleen. Ze hebben ook kleurtjes en potloden, maar daar is hij niet in geïnteresseerd...

Suzanne is ook goed aan het staan. Ze probeert het voortdurend zonder handen en dat houd ze al best eventjes vol. Vanochtend probeerde ze duidelijk een been op te tillen om een stapje te zetten, maar toen ze haar voet vooruit had gezet verloor ze haar evenwicht en belandde op haar billen.


Vorige week ging ik op zoek naar 2e hands kleren voor Fabian, maar kwam terug met alleen kleertjes voor Suzanne... Een truitje en een jurkje. Thuis bleek het jurkje van de V&D te komen. It's a small world afterall.

Suzanne gaat als een trein...

Hier wat vakantiefoto's en een foto van vorig jaar; Zoek de verschillen.

Sinds een aantal weken maakt Suzanne voortdurend een geluidje dat lijkt op: "Tjoeke tjoeke". Sinds de vakantie is daar mama bij gekomen en ze zegt ook al af en toe papa. Ze klimt ook al zelf op Fabian's kleine loopfietsje, ze komt alleen nog niet vooruit...

Op haar na vliegtuig gemist....

We zijn weer terug in het Duitse land, na een weekje Engeland. We zijn schandalig verwend en hebben het ontzettend naar ons zin gehad. Het was keihard werken om onze twee springbonen op vreemd territorium in het gareel te houden en ik heb in het totaal 5 bladzijden gelezen, maar gezellig was het wel. En een hele week verrukkelijk eten, zonder te hoeven koken...

We hebben niet zo lekker weer gehad en zijn maar 1 keer echt op het strand geweest, maar we hebben toch veel ondernomen. We hebben een tochtje op Michael zijn boot gemaakt, hebben in de speeltuin en in de binnenspeeltuin gespeeld, zijn naar het dierenpark geweest en hebben ons bij Brenda en Micheal uitstekend vermaakt. Ze hadden op de vlooienmarkt allemaal speelgoed gekocht en op het gras lag een zeil met zand erop.

De heenreis verliep eigenlijk vlekkeloos. Ik was verschrikkelijk zenuwachtig, maar eigenlijk heb ik me om niks druk gemaakt. Fabian vond het vliegtuig geweldig en tijdens het instappen, kwam er een helikopter langs en steeg de zeppelin net weer op. Van het vliegen zelf was hij totaal niet onder de indruk.

De terugreis was een heel ander verhaal... Ik had me besloten om niks druk te maken en gewoon met de flow mee te gaan. We waren ruim op tijd op Stenstead. Het leek wel een politieford. Je mag niet onder de overkapping, die bedoeld is om passagiers af te zetten, rijden. We moesten dus alles in de stromende regen uitladen. De check-in was nog niet open, dus hebben we eerst onze boterhammen gegeten. Toen hij wel open was, was de rij enorm en hebben we 20 minuutjes gewacht tot de rij wat geslonken was.

Op on-engelse toon werden allerlei vragen gesteld en werd meegedeeld dat we de rugdrager ergens anders in moesten checken. De rugdrager gescand, konden we ons richting security check begeven. Daar stonden al voor de poort, rijendik de mensen opgesteld en na de poort zigzagde het nog zo'n 7x heen en weer. Dit zou lang gaan duren...

Na één uur en een kwartier waren we dan eindelijk aan de beurt. Alle tassen, jassen, spulletjes en de buggy moesten gescand worden. De bidon met sap voor Suzanne, die op de heenweg zonder problemen mee mocht in het vliegtuig, dienden we in te leveren, of buiten de poortjes leeg te kiepen en dan achter in de rij aansluiten. Van de manager mocht hij ook niet mee. In een helder moment, besloot ik hem dan maar ter plekken leeg te drinken en 5 minuten later mochten we hem LEEG wel menemen...

Buggy uitgevouwen, kinderen, jassen en tassen ingeladen, moesten we 20 meter verder de schoenen uittrekken en laten scannen. Nou konden we eindelijk op zoek naar gate 43. Na heel wat (kilo)meters en onder aan de derde lift, drong het tot me door dat er werd omgeroepen dat de mensen voor vlucht FR 2002 op moesten schieten om dat de gate dicht zou gaan. In de lift werd meegedeeld dat de gate nu dicht ging. Nu hadden we pas echte paniek in de tent. Ik kon wel janken.

Toen de lift openging heb ik gerend alsof mijn leven ervan af hing. De kinderen vonden het schitterend en schaterden van het lachen. Gelukkig was de gate niet ver weg en stonden er nog mensen. We mochten nog aan boord. Aan het einde van de slurf, stonden we nog boven aan een trap... geen lift. Dus weer terug. Gelukkig, kwam er iemand die ons hielp de buggy de trap af te dragen. In het vliegtuig aangekomen, waren er nog twee plaatsen naast elkaar en die waren bij de nooduitgang. Verboden voor baby's en kinderen. Gelukkig was een meneer zo vriendelijk om ergens anders te gaan zitten.

Wat een crisis zeg. Ik was al niet zo'n fan van vliegen, maar dit heeft het er niet beter op gemaakt. Maar goed, we zijn weer veilig en wel thuis en het was fijn om Brenda en Michael weer te zien. Foto's volgen later!

Een mond vol tanden!

Het is eindelijk een feit. Suzannes laatste tand is doorgekomen! Wat een enorme bevalling was dat. Ik hoop niet dat ze van haar kiezen nog meer last zal hebben. De arme Meis...

Voor mijn gevoel is het grote loslaten van Fabian nu ook begonnen. Hij is vorige week voor het laatst naar juf Iris geweest en na de vakantie, over 4 weekjes, gaat hij naar de kleuterschool. Okee loslaten begint al vanaf de geboorte, als je je baby weg moet geven om nagekeken te worden en daarna als je stopt met borstvoeding en zo, maar dit voelt op de een of andere manier toch definitiever. Als een veel grotere stap!

Bij Iris was hij duidelijk de grootste, qua lengte en gedrag, maar op de kindergarten zal hij weer de kleinste zijn. Ik denk wel dat hij eraan toe is. Zelf kijkt hij er met gemengde gevoelens naar. Het idee van elke dag in het bos spelen spreekt hem erg aan. Hij verzint erop los wat hij allemaal kan gaan doen in het bos, met takken, emmertjes, schepjes... (en misschien is hij nu wel groot genoeg om met de hamers te mogen spelen) Aan de andere kant vind hij het moeilijk om zijn vertrouwde dingen los te laten. Maar als er andere kindje zijn, vind hij meestal snel zijn draai.

Hier in huis waart weer een aantal virusjes rond. Suzanne had vorige week donderdag alles ondergespuugd. Al haar eten kwam er weer uit. Die vrijdag begon ik met me gammel en misselijk te voelen. Afgelopen Zaterdag had Fabian koorts. Gisteren had Suzanne koorts en vandaag is Martijn niet lekker... Gelukkig waren de kinderen allbei snel opgeknapt.

Omdat foto's toch het meeste vertellen...!

"Papa ik ben een drol!"

In zijn enthousiasme nog niet geheel in staat zich goed uit te drukken, uitte Fabian vanochtend bovenstaande fantastische zin! Hij had gisteren weer eens op de WC gepoept en is daar zelf nogal trots op. En terecht!

En in het kader van de grappige uitspraken... had Fabian een nieuw verkleinwoord voor komkommer bedacht:

"kommertjekommertje"

Geweldig zulke dingen!

Een waarheid als een koe!

Tijdens de vakantie hebben we een keer chinees gehaald. Tijdens het wachten kreeg Fabian een 'fortune cookie' met daarin de mooie text:

You are vibratring of energy and power!

Eem wel zéér toepasselijke text voor ons energiebommetje!

En nog meer foto's

nog wat mooie foto's door Liesbeth gemaakt.

Een beetje vreemd...

We zijn weer thuis van vakantie en hebben alweer een week de draad opgepakt van het gewone leven. Het voelde wel een beetje vreemd om na twee weken weer "thuis" te komen in een huis dat toch niet helemaal je "thuis" is. We zijn hier wel aardig gesetteld, maar zonder onze eigen meubeltjes en de enigzins onpraktische indeling van de woning...
De week voordat we op vakantie gingen, was Martijn's familie hier. Ze hadden een huisje in Überlingen gehuurd. Helaas zat het weer niet helemaal mee en was Suzanne niet helemaal lekker, maar we hebben toch nog wat leuke dingen kunnen ondernemen. De grootste verrassing voor Fabian was, dat Pietie, ons buurmeisje uit Nederland mee was gekomen en die week bij ons logeerde! Hij vond het helemaal geweldig!
Vrijdag is de hele club weer vertrokken en zaterdag zijn wij naar Schöntal gegaan. We hadden een huisje op een boerderij. Het was er erg mooi en we hebben ontzettend geboft met het weer. We hebben een hoop leuke plaatsjes en kastelen gezien, we zijn naar Sinsheim (auto's en vliegtuigen etc.) geweest, hebben gewandeld en veel gelezen.

Fabian kon zich helemaal uitleven op de boerderij. Om half negen 's ochtends werden de dieren gevoerd, waarbij hij mocht helpen. Er waren ponies, hazen, mufflons (soort berggeiten) en een paar poezen. Hij mocht een paar keer mee op de traktor, in de aanhanger, ponyrijden en ze hadden een traptraktor en een speeltuin.

Ons meissie is ook met grote sprongen vooruit gegaan! Ze begon een paar dagen voor de grote drukte kwam te kruipen en begon zich onmiddelijk op te trekken als ze iets tegen kwam. Al heel snel ging ze staan en nu schuifelt ze al door de box. Ze kukelt nog wel vaak om, maar als je haar handjes vastpakt, stapt ze zo de hele kamer door! We staan er helemaal van versteld, want ze is pas negen maanden.

Knap staaltje Deutsche Gründlichkeit!

Zojuist de formulieren voor Fabian zijn Kindergarten ingevuld. Om hem in te schrijven had ik al 5 formulieren ingevuld, maar voor de officiele aanmelding kwamen daar nog eens TIEN formulieren bij, die allemaal moesten worden voorzien van zijn naam met geboortedatum, adres, datum, plaats en handtekening... (zucht...)

Het is gedaan met de rust!

onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}
"href="http://1.bp.blogspot.com/_kRp89CDR3-U/Rlv5igpdkbI/AAAAAAAAACk/370Gj45D4FA/s1600-h/Fabian_Suzanne_MG_3628.jpg">
Deze mooie foto heeft Liesbeth gemaakt.


Fabian der Baggerführer! Graven op Mainau.

Suzanne kan kruipen! Drie dagen geleden nog heel wankel een halve meter, maar inmiddels gaat ze de halve kamer door! Alles in haar mond stoppend wat ze op haar weg tegenkomt. Het is dus opletten geblazen.Suzanne gaat al een beetje zelf zitten.

Beertje poes is dus overleden (snif!) Het altijd zo rustige 'huufke' waar hij logeerde, was door een omleiding in de hoofdverkeersader van Vessem veranderd. Dat zijn die twee van ons natuurlijk helemaal niet gewend... Hij ligt nu wel begraven op zijn jachtterrein.

Op het moment is de hele familie van Martijn hier op bezoek. Ze logeren in een huis(je) in Überlingen. Ze hebben ook Pietie, ons buurmeisje meegebracht, die een weekje bij ons logeert. Een lekkere drukke, maar erg gezellige boel! Vandaag zijn ze naar Konstanz gegaan en heb ik een heerlijk rustige meidendag met Suzanne.
Fabian bakt stokbrood. Met de peuters van de Waldgruppe hebben we vuur gemaakt in het bos.

Beertje poes is niet meer...

Suzanne doet aan Yoga!

Lang niet geblogged! We hebben het druk en erg gezellig gehad met de visite uit Nederland.
Vorige week zondag zijn Peter en Ina hier aangekomen. Die hebben een weekje in het appartement onder ons geslapen. Door een hevige verkoudheid van Suzanne konden we niet heel veel samen doen, maar donderdag zijn we dan toch naar Mainau gegaan.

Mainau is het bloemeneiland aan de overkant. We gingen met het bootje naar de overkant. Het weer was fantastisch. Het eiland was ook boven verwachting mooi! Alleen wat ik dacht dat de highlite was (een gigantische kas naast het slot), viel in het niet bij de mooie vlinderkas die ze ook hebben. Onze tip is wel: Ga er niet naartoe als het een feest-, of vrije dag is.

Liesbeth is ook nog 3 daagjes langs geweest. Die kwam voornamelijk voor haar neefje en die heeft met volle teugen genoten.

Suzanne is nog steeds aan het snotteren en hoesten... en aan het tandenkrijgen. Gisteren heeft ze eindelijk overdag weer een beetje beter geslapen. Ze sliep steeds maximaal 1,5 uur en was dan weer een tijdje wakker. 's Nachts wordt ze ook weer een keer wakker, ergens tussen 4 en 6. We zijn erg toe aan weer eens een nachtje goed slapen, want als Fabian tot 7 uur slaapt, hebben wij uitgeslapen!!! Het voordeel is wel dat we in het weekend lekker kunnen ontbijten en een beetje lummelen en dan hebben we nog een hele dag over!

Suzanne doet al een tijdje aan yoga. Ze neemt hele ingewikkelde standjes aan! We dachten dat ze binnen een paar dagen zou gaan kruipen, maar dat is nog niet gelukt. Ze gaat wel op handen en voeten staan en soms komt ze dan op haar billen terecht, waardoor ze (een beetje dubbelgevouwen) zit.

Bommetje!

Foto's zeggen meer dan woorden!

Ook maar een eetfoto van Fabian

Lekker 'getti' eten!

Weer een 'eetfoto' van Suzanne

Fabian kijkt boos!

Een mooi plaatje uit Meersburg!

Suzannes grote doorbraak!

Nou de mopster zet er vaart achter met die tanden van haar! Ze heeft er inmiddels 5. Drie onder en twee hoektanden boven. Ze heeft een soort fietsenstaling en het ziet er erg grappig uit! Ze heeft er wel behoorlijk veel last van... Zaterdag moest ze ook weer erg huilen, net toen Lara kwam. (zucht!) We twijfelden wel een beetje of ze pijn had of dat ze Lara's stem associeerde met de pijn van de vorige keer. We hebben haar maar het voordeel van de twijfel gegeven en hebben een paracetamolletje gegeven. Toen ze na een half uur eindelijk in slaap viel, werdt Fabian weer wakker...

We zijn gauw het huis uit gerend toen ze in bed lagen hahaha! Ze hebben heerlijk geslapen en Wij hebben lekker gegeten en een lange avondwandeling gemaakt. Er was geen vuiltje aan de lucht toen we terugkwamen.

Martijn had een extra lang weekend, omdat het gisteren 'Dag van de arbeid' was. Vrijdag had hij ook een vrije dag. Maandag zijn we met zijn allen naar de waldgruppe gegaan en daarna hebben we ons laten inschrijven bij de gemeente. We zijn nu dus officieel inwoners van Duitsland.

Grote stappen voor een kleine man en 'zaken'dineetje bruut verstoord!

Eerst maar met het grootste nieuws beginnen! (nee ik ben niet zwanger!) Fabian is vrijdag voor het eerst zonder luier naar school geweest en heeft daar netjes op de WC geplast! Hij had thuis al een paar dagen geen luier meer aan gehad als hij uit bed was en dat ging prima, dus leek het me een goeie om het op school ook door te zetten. Ik heb uitvoerig met hem geowfend wat hij tegen juf Iris moet zeggen als hij moet plassen ("Pipi machen") en het mannetje heeft het super gedaan! We zijn apetrots!
En het volgende grote nieuwsitem is dat hij sinds gisteren middag in het grote bed slaapt! Hij is er vannacht 1x uitgevallen en daarna ging dat goed. Nu moeten we bij terugkomst een bed voor hem gaan regelen, want op het botenpad hebben we dan nog geen bed voor hem!

Verders is ons dineetje met Martijn's werk guwelijk in het water gevallen. We hadden Lara, de babysitter, ruim op tijd laten komen, zodat de kinderen nog even aan haar konden wennen. We moesten om half 8 aanwezig zijn, dus moest Lara de kinderen ook in bed leggen. Het was echt weer best wel spannend om de kinderen bij een vreemde achter te laten! Het etentje vond plaats in een restaurant een half uur rijden hiervandaan. We zaten net een tijdje lekker met collega's te kletsen, toen ik even de telefoon wilde checken. Die bleek het helemaal niet te doen en Tijn deed ook nog iets waardoor hij pas weer gebruikt kon worden als je de pincode intoetste... Dus dan maar even met de mobiel van een collega bellen om te zeggen dat onze mobiel het niet deed. Het eerste dat ik hoorde toen er opgenomen werd, was een krijsende Suzanne. Lara vertelde enigzins in paniek dat ze Suzanne met geen mogelijkheid weer stil kreeg en dat Fabian ook nog niet op bed lag. Ik schrok zo van Suzannes gekrijs dat ik direct naar huis wilde. Martijn besloot ook mee te komen en ik wist niet hoe snel we thuis moesten komen. De gekste verhalen spoken dan door je hoofd.

Toen we eindelijk thuis waren was Suzanne al iets kalmer maar nog hevig over stuur en Fabian was nog vrolijk rond aan het huppelen. Er was duidelijk iets niet helemaal lekker met ons meissie. Lara zei dat ze dacht dat ze misschien tandjes kreeg, want ze was zo op de achterkant van een tandeborstel aan het kluiven en elke keer als ze werd neergelegd ging ze weer huilen. Na een paracetamolletje en ruim een half uur later werd ons meissie pas rustig en is ze uitgeput in slaap gevallen.

We hebben Lara Fabian nog in bed laten leggen, want die wilde zo graag dat Lara nog een verhaaltje voorlas en om haar ook een beetje het gevoel te geven dat we nog wel vertrouwen in haar hadden. We gingen er van uit dat het aan Suzanne lag en niet aan haar... Nou ja, Suzanne heeft er nu dus een tand bij en Lara komt Zaterdag weer oppassen, zodat we eindelijk eens een avondje met zijn tweetjes weg kunnen...

Paashaas komt ook in Duitsland.

Iets later dan verwacht, hier een volgende 'post'!

We hebben de paasdagen aardig doorstaan, alleen Fabian was wederom een paar daagjes ziek en afgelopen week had Suzanne een fixe verkoudheid te pakken.

We hebben onze eerste logees mogen ontvangen en dat was erg gezellig. Fabian is weer mateloos verwend en moest drie dagen afkikken van alle aandacht die hij kreeg! Ik heb Sven en Regina Meersburg laten zien, terwijl Tijn bij Fabian bleef en 's avonds hebben we het BBQ seizoen vroegtijdig ingeluid.






Zondag ging het al weer stukken beter met Fabian en zijn we de dag begonnen met paaseieren zoeken op de binnenplaats. Een groot feest! En ik dacht: laat ik er maar niet te veel verstoppen, want hij is het vast zo zat, maar ik had er wel 2x zo veel kunnen verstoppen!







Na het paasontbijt zijn we naar de Apenberg gegaan. Dat is 10 minuten rijden van hier. Een berg met zo'n 60 apen, die je popcorn kunt voeren. Een groot avontuur voor ons mannetje natuurlijk. Er zaten ook een stuk of 10 broedende paren ooievaars. 's Avonds zijn we hier in het dorp heerlijk gaan uiteten en had Fabian chance met een meisje.




Maandag ochtend zijn onze gasten weer vertrokken en hebben we de rest van de dag heerlijk rustig aan gedaan.

Verders was het de hele week super mooi weer en liepen de temperaturen in de loop van de week en in het weekend op tot zo'n 25 graden. En omdat Fabian Zo goed op het potje plast, geven we hem af en toe een klein kadootje. Alleen wilde we hem heel graag een loopfietsje geven en duurt het nog zo lang tot aan zijn verjaardag, dus heeft hij dit keer een fiets 'verdient'!

Afgelopen zondag zijn we voor het eerst sinds een maand weer met Fabian gaan zwemmen. Even leek het erop dat hij zijn watervrees opnieuw moest bedwingen, maar toen pappa een bommetje had gemaakt, was alle vrees als sneeuw voor de zon verdwenen en was hij er het liefst achteraan gesprongen om ook een bommetje te maken.

Vandaag hadden we voor het eerst Waldgruppe. 5 keer komen ouders (moeders) met hun 2 jarige bij elkaar in het bos om het voorjaar te beleven. Het lijkt hier al meer op zomer, maar dat mocht de pret niet drukken. Er moest een sofa van takken gemaakt worden, we hebben twee hangers van plakjes hout gemaakt en met kleine zaagjes en handboortjes kon druk geklust worden.

Suzanne is inmiddels erg bedreven in het omrollen: beide kanten op en weer terug naar haar rug. Ook probeert ze op handen en knieen te gaan zitten, of soms wel op handen en voeten! Haar geworstel wordt ondersteund met het nofige gesteun, gekreun en gehijg en al doende gaat ze de halve kamer door. Eten gaat ook nog steeds lekker en we zijn de borstvoeding langzaam aan aan het vervangen door de fles, want dametje blijft er plezier aan beleven om mij te bijten. Bovendien wil de melk nog steeds niet goed toeschieten.

Eerst lekker broccoli-lollies eten en dan nog even op de vingers sabbelen. Heerlijk!

Morgen nog een dagje van het warme weer genieten en dan schijnt het weer wat koeler te worden. Voor de nachten is dat wel fijn, want het wordt erg warm onder het dak; waar wij slapen.

Fabian is trouwens weer koning an de zandbak, want ik heb op internet gevonden dat deze soort (solitaire)bijen niet kan steken, want ze komen niet door de huid heen!