Op haar na vliegtuig gemist....

We zijn weer terug in het Duitse land, na een weekje Engeland. We zijn schandalig verwend en hebben het ontzettend naar ons zin gehad. Het was keihard werken om onze twee springbonen op vreemd territorium in het gareel te houden en ik heb in het totaal 5 bladzijden gelezen, maar gezellig was het wel. En een hele week verrukkelijk eten, zonder te hoeven koken...

We hebben niet zo lekker weer gehad en zijn maar 1 keer echt op het strand geweest, maar we hebben toch veel ondernomen. We hebben een tochtje op Michael zijn boot gemaakt, hebben in de speeltuin en in de binnenspeeltuin gespeeld, zijn naar het dierenpark geweest en hebben ons bij Brenda en Micheal uitstekend vermaakt. Ze hadden op de vlooienmarkt allemaal speelgoed gekocht en op het gras lag een zeil met zand erop.

De heenreis verliep eigenlijk vlekkeloos. Ik was verschrikkelijk zenuwachtig, maar eigenlijk heb ik me om niks druk gemaakt. Fabian vond het vliegtuig geweldig en tijdens het instappen, kwam er een helikopter langs en steeg de zeppelin net weer op. Van het vliegen zelf was hij totaal niet onder de indruk.

De terugreis was een heel ander verhaal... Ik had me besloten om niks druk te maken en gewoon met de flow mee te gaan. We waren ruim op tijd op Stenstead. Het leek wel een politieford. Je mag niet onder de overkapping, die bedoeld is om passagiers af te zetten, rijden. We moesten dus alles in de stromende regen uitladen. De check-in was nog niet open, dus hebben we eerst onze boterhammen gegeten. Toen hij wel open was, was de rij enorm en hebben we 20 minuutjes gewacht tot de rij wat geslonken was.

Op on-engelse toon werden allerlei vragen gesteld en werd meegedeeld dat we de rugdrager ergens anders in moesten checken. De rugdrager gescand, konden we ons richting security check begeven. Daar stonden al voor de poort, rijendik de mensen opgesteld en na de poort zigzagde het nog zo'n 7x heen en weer. Dit zou lang gaan duren...

Na één uur en een kwartier waren we dan eindelijk aan de beurt. Alle tassen, jassen, spulletjes en de buggy moesten gescand worden. De bidon met sap voor Suzanne, die op de heenweg zonder problemen mee mocht in het vliegtuig, dienden we in te leveren, of buiten de poortjes leeg te kiepen en dan achter in de rij aansluiten. Van de manager mocht hij ook niet mee. In een helder moment, besloot ik hem dan maar ter plekken leeg te drinken en 5 minuten later mochten we hem LEEG wel menemen...

Buggy uitgevouwen, kinderen, jassen en tassen ingeladen, moesten we 20 meter verder de schoenen uittrekken en laten scannen. Nou konden we eindelijk op zoek naar gate 43. Na heel wat (kilo)meters en onder aan de derde lift, drong het tot me door dat er werd omgeroepen dat de mensen voor vlucht FR 2002 op moesten schieten om dat de gate dicht zou gaan. In de lift werd meegedeeld dat de gate nu dicht ging. Nu hadden we pas echte paniek in de tent. Ik kon wel janken.

Toen de lift openging heb ik gerend alsof mijn leven ervan af hing. De kinderen vonden het schitterend en schaterden van het lachen. Gelukkig was de gate niet ver weg en stonden er nog mensen. We mochten nog aan boord. Aan het einde van de slurf, stonden we nog boven aan een trap... geen lift. Dus weer terug. Gelukkig, kwam er iemand die ons hielp de buggy de trap af te dragen. In het vliegtuig aangekomen, waren er nog twee plaatsen naast elkaar en die waren bij de nooduitgang. Verboden voor baby's en kinderen. Gelukkig was een meneer zo vriendelijk om ergens anders te gaan zitten.

Wat een crisis zeg. Ik was al niet zo'n fan van vliegen, maar dit heeft het er niet beter op gemaakt. Maar goed, we zijn weer veilig en wel thuis en het was fijn om Brenda en Michael weer te zien. Foto's volgen later!