Suuz d'r wiebeltand

Terwijl Mama in Namibie achterna gezeten wordt door leewen, olifanten & dikdiks, heeft Suuz een enorme wiebeltand !

Paar foto's weinig woorden...

De Dikdik. De kleinste Antilopen soort in Etosha

Pech op weg naar Etosha

Halali Waterhole

Dringen voor de kamera

Weg tussen Dordabis en Winhoek

Even kijken!

http://filz10a.blogspot.com/2012/08/singen.html

Mijn viltkanjers!

Nu de verbinding zo goed is...

zet ik er nog maar een paar foto's op ;)

Op weg van Windhoek naar Kiripotib hebben we even gestopt bij het huis van Alfeus (net buiten Dordabis), om te kijken of hij al weg was. Alfeus was al weg, maar zijn vrouw was er en liet trots een popje van een popje in klederdracht zien.  Ze was zelf ook graag naar de viltcursus gekomen maar moest voor de kinderen zorgen. Het groene hutje op de achtergrond is hun huis.

En Alfeus himself. Een van de twee oude wevers in 'mijn team'. Hij vilt een klein juwelendoosje dat de eigenaresse van de farm gaat gebruiken voor de juwelen die hier gemaakt worden.

Wie het weet...

Mag het zeggen.... Wat is deze man aan het doen? verklap alleen dat het niks met wol of vilt te maken heeft. Volgende keer het antwoord!

Vlijtig aan het werk!

vilten in Namibie

Het vilten is erg leuk en gaat ook aardig. We hebben een schitterende plek in de buitenlucht. Aan het begin van de ochtend en het eind van de middag erg fris, maar met t-shirt, t-shirt met lange mouwen, vest, fleece en sjaal is het goed te doen! En wat het helemaal bijzonder maakt... ze zingen af en toe prachtige meerstemmige muziek. Zou het zo nog wel een paar weken kunnen uithouden.

Er zijn nog wat donkere mensen erbij gekomen, dus we hebben allemaal donkere mensen op drie mensen na. In totaal zijn het wel 14 mensen! Maar het gaat prima!

Vanochtend hebben we met water en zeep gevilt, vanmiddag gaan we met de naalden aan de slag.

Aangekomen

Een heel kort verslagje van een hele lange en vermoeiende reis! Gisteren om 12 uur van huis weggereden, toen met het vliegtuig naar Frankfurt, daar 5 uur wachten, op het volgende vliegtuig naar Johannesburg, daar weer 4,5 uur wachten, op het vliegtuig naar Windhoek.

Op een half uur vertraging na en een nogal ruige landing door de wind, is alles prima gelopen. De 10,5 uur durende vlucht naar Johannesburg was wel doorbijten. Nauwelijks geslapen.  En dan sta je daar ineens op de ‘internationale’  luchthaven van Windhoek (ongeveer zo groot als het vliegveld van Friedrichshafen) en dan ben je blij als daar een jonge man met zijn vrouw staat, die een bordje vast houden met jouw naam er op :D.

En dan, na een reis die een kleine 30 uur geduurd heeft, ben je eindelijk in je hotel en wil je eigenlijk alleen nog maar slapen.  Dus dat ga ik nu dus ook doen, ook al is het pas 8 uur.